დასასრული

საიდუმლო, რომელიც გლდანის საპატიმროს ამბების გახმაურებამ გააცხადა, არის არა ის, რომ თურმე ადამიანთა ჩვეულებრივი, უწყინარი და ‘მშვენიერი’ ცხოვრებისაგან ფარულად შემზარავი მოვლენები ხდებოდა, არამედ – რომ გლდანის საპატიმრო თავად ამ ყოფის, ჩვენი ყოველდღიურობის, ფასადური აღმშენებლობის  შემზარავობის ხორცშეხმული სიმბოლო, მისი უტრირებული გამოხატულებაა. 

და ეს დასარულია.

გლდანის ციხე - არაა 'რაიმე სხვა'. ამ ხელისუფლების, მედიის, საჯარო ‘ინტელექტუალების’, ‘ვარსკვლავების’, ‘ფეისების’ ‘პოლიტიკა’ ყველა სფეროში - არსებითად იგივეა, რაც პატიმრებისადმი მოპყრობა საპატიმროებში.

ადამიანების წამების ეს ფაქტები იგივეა, რაც ძალაუფლების მოპყრობა პენსიონერებისადმი და სტუდენტებისადმი, გლეხებისა და ბიზნესმენებისადმი, თვით ჩვენი საცხოვრებელი გარემოსადმი, ქალაქების იერსახისადმი, გასაპარტახებლად განწირული სოფლებისადმი, საზოგადოებისადმი, თითოეული ჩვენგანისადმი, ჩვენი ისტორიისა და მომავლისადმი.

ამ პოლიტიკის არსია წამება, ადამიანების, გარემოსა და ისტორიისადმი მომხმარებლური დამოკიდებულება, ცინიზმი და ანტიადამიანურობა.

იმისათვის, რომ საგნებს სახელები დარქმეოდა, ამ არსს სჭირდებოდა სიმბოლურ განზომილებაში გამოხატვა. გუშინ ეს სიმბოლიზაცია შედგა. ამ ხელისუფლების, მედიის, საჯარო ინტელექტუალების, ‘ფეისების’ და ‘ვარსკვლავების’ ‘პოლიტიკის’ სიმბოლო არის ცოცხი უმწეო ადამიანების ტრაკში.

სიმბოლიზაციით ყველა წრე იკვრება. აღარ არსებობს საიდუმლო, არაფერია საკითხავი, არანაირი პოტენციალი. სიმბოლიზაციით მოვლენა იქცევა ისტორიის კუთვნილებად.

ეს იყო გუშინ.

დროა მომავალს შევუდგეთ