ვატიკანი, წმინდა პეტრეს ტაძარი,
ბ-ნ რომის პაპს
თბილისი, დიდი დიღომი,
გიორგი კევლიშვილი
ძვირფასო რომის პაპო, ღმერთის მოადგილევ დედამიწაზე, უწმინდესო და უზეშთაესო, თვალწარმტაცო, გულთა მტანჯველო და გონების სხივო… სამყარო რომ ისე იყოს მოწყობილი, რომ კიდევ ერთი ცხოვრების კრედიტით აღება შეიძლებოდეს, მას თქვენი უმაღლესობისადმი ჰიმნთა თხზვას მივუძღვნიდი. მაგრამ, რადგან, როგორც ტელეარხი დისკავერი გვარწმუნებს, ეს შეუძლებელია, ამჯერად აქ შევწყვეტ თქვენ დიდებას და პირდაპირ საქმეზე გადავალ.
მე, ისევე, როგორც თქვენი ასეულობით მილიონიანი მრევლის უდიდეს უმრავლესობას, სრულიად არაფერი გამეგება თქვენი სარწმუნოების ფილოსფიური თუ თეოლოგიური საიდუმლოებებისა. მაგრამ ეს არამც და არამც თავს დამცირებულად არ მაგრძნობინებს. აკი თავად ქრისტეს მოსწავლეებსაც კი საეჭვოა რამე გაეგოთ თქვენ წიგნებში და ეპისტოლეებში. სამაგიროდ, თქვენი რიტუალების თვალისმომჭრელი სიკაშკაშე და სანახაობრივი ხასიათი ყველა წრფელ გულს ატყვევებს. ასევე, მეტ-ნაკლებად ყველას ესმის სიმბოლური შინაარსი თქვენებური წეს-ჩვეულებებისა. სწორედ სურვილი ამ წეს-ჩვეულებებში მეტი ჩართულობისა და ამგვარად ჩემი სულიერების განვითარებისა მაიძულებს ამ წერილის მოწერას. იმედი მაქვს ამგვარად შევძლებ, თქვენი რწმენის სიღრმეებისადმი ზიარებას ისე, რომ ლათინურისა და სხვა უსარგებლო საგნების შესწავლას თავი ავარიდო.
რიტუალთაგან რომელიც სხვათა უმეტეს იზიდავს ჩემ, და არა მარტო ჩემ არსებას, არის თქვენ მიერ კარდინალთათვის ფეხისბანის აქტი, რომელიც როგორც მე მესმის, თქვენ, თუნდაც მოჩვენებით, სიმდაბლესა და სხვათადმი მსახურების მოწოდებას განასახირებს. მაგრამ, მოდი წმინდა მამაო, ერთად დავაკვირდეთ ამ რიტუალს. განა კარდინალნი ისინი არიან, ვისაც თქვენი მსახურება სჭირდებათ? განა ისინი ქვეყნიერების შეძლებულ და გავლენიან ნაწილს არ ეკუთვნიან, რომელთაც შეუძლიათ თუნდაც ათობით სხვა მსახური დაიქირაონ? გარდა ამისა, არ მეთანხმებით, რომ კარდინალთათვის – თქვენი ოფისის თანამშრომელთათვის ფეხების ბანა კორპორატიულ თავშექცევას უფრო წააგავს, ვიდრე სულიერებით განმსჭვალულ აქტს? არ ფიქრობთ, რომ უპრიანი იქნბოდა ქრისტესავით, მათთვის გაგეწიათ მსახურება, ვინც თქვენთვის სრულ არარაობას წარმოადგენს, და კორპორაციის წევრს არაფრით მოგაგონებთ – არც მრწამსით, არც ეროვნებით, არც შეძლებით და არც განსწავლულობით?
მაგალითად, ჩემთვის.
რა თქმა უნდა, მე ვერ მოგთხოვთ, ყოველწლიურად ფეხის დასბანად ჩემი ვატიკანში ვიზიტი დააფინანსოთ. მით უმეტეს, ვერც იმას, რო ლოცვა და პედოფილთა მეთვალყურეობა დაუტევოთ, თქვენი მრევლი აღვირახსნილ სულიერ მამათა, ასევე, შესაძლოა, ეშმაკის ანაბარა დატოვოთ და ჩემ სამსახუროდ თბილისში ჩამოხვიდეთ.
მაგრამ არსებობს გამოსავალი, რომელიც არც თქვენ დაგიჯდებათ რაიმე, და ჩემ სულიერებისაკენ მისწრაფებასაც სრულიად დააკმყოფილებს.
რას იტყვით, მე თითონ, ფეხების ბანვისას, ჩემი ხელები – თქვენ ხელებად რომ წარმოვიდგინო?
ჩემი აზრით, ამით რამოდენიმე კურდღელს დავიჭერთ – ერთის მხრივ, ჩემი ფეხები და სულიერება მუდმივი ზრუნვის ქვეშ იქნება, თან ორივე დროსა და ფულს დავზოგავთ, ხოლო თქვენ კიდევ უფრო მეტ ქულებს დაიწერთ თქვენი უფროსის ყოვლისმხედველ თვალში.
თანხმობის ნიშნად ასე შეგვიძლია დავთქვათ – თქვენი შემდგომი გამოსვლა თქვენი ბალკონიდან ხალხისათვის მიმართვისას ასე დაიწყეთ – Urbi, Orbi et Giorgi
ნეტარებით ველი ამ დღეს.
პროლეტარული სასოებით, კევლე
