X საზოგადოება




BBC-მ ან რომელიმე არხმა აჩვენა ჩვენი ბარბაროსობის ამბავი, New York Times-მა ან რომელიმე გაზეთმა რაიმეში საუკეთესოდ მიგვიჩნია - სანამ საკუთარ ქცევას იმის მიხედვით ვზომავთ, როგორი ვჩანვართ დასავლეთის თვალში, მანამდე გვინდა არა ის, რომ თავად ვიყოთ ცივილიზებული საზოგადოება, არამედ - ვიყოთ ისეთები, როგორიც 'ცივილიზებულ ხალხებს' მოვეწონებით. ეს კი სულაც არაა ერთი და იგივე.

მავანი X ცდილობს ისეთი იყოს, როგორიც მაგ. გრეგორი პეკია - რათა თავის სიყვარულს, მაგ. ოდრი ჰეპბერნს  მოაწონოს თავი. მისი ყველა ქცევა საყვარელი ქალის მზერაზეა გათვლილი. მაგრამ იგი ვერასოდეს იქნება გრეგორი პეკი, და არაფრის დიდებით არ ისურვებდა ყოფილიყო ოდრი ჰეპბერნი.

ამდენად, საქმე გვაქვს ორმაგ (გაუცნობიერებელ?) ფარისევლობასთან.

და თუ პრაქტიკული თვალსაზრისით შევხედავთ, გრძელვადიან პერსპექტივაში - არაპრაგმატულობასთან: არ მოვეწონებით. არც ჩვენ მოგვეწონება საკუთარი თავი. არავის მოსწონს გრეგორი პეკის იმიტაცია. და თუ მაინც მოსწონს - ჩვენ გაგვიცივდება სიყვარული, როცა მივხვდებით, რომ არა იმის გამო მოვწონვართ, როგორებიც რეალურად ვართ... და ამის გამო ოდრის 'ზეციურობის' რწმენას დავკარგავთ. ეს მოხდება იმავე დღეს, როცა თამაშის დაძაბულობა დაგვღლის, მოვეშვებით და რეალურ სახეს გამოვაჩენთ.

სანამ ამისგან არ გავთავისუფლდებით (ვისაც გვეხება), სანამ არ  შევეშვებით გრეგორი პეკსაც და ოდრი ჰეპბერნსაც, ორივე ევროპას - რომელსაც ვბაძავთ, და რომელსაც გვინდა მოვწონდეთ - და საკუთარ თავზე არ ვორიენტირდებით, სანამ არ მივიღებთ საკუთარ თავს ისეთს, როგორიც ვართ - მაგრამ არა როგორც უცვლელ მოცემულობას, არამედ როგორც 'მასალას', რომელიც შემოქმედებითად შეგვიძლია გარდავქმნათ, რათა განვახორციელოთ ჩვენი დაე თუნდაც ყველასათვის მიუღებელი უნიკალურობა, სანამ მზად არ ვიქნებით შესაძლოა, უსიყვარულობისთვის - მანამდე არ ვიქნებით ზრდასრული, მოწიფული ადამიანები.

ხოლო ევროპა, რომელიც ჩვენ გვჭირდება, სხვა არაფერია, თუ არა მოწიფულობის სხვა სახელი